شب فراق نداند که تا سحر چندست ؟

مگر کسی که به زندان عشق ، در بندست

گرفتم از غم دل ، راه بوستان گیرم

کدام سرو به بالای دوست مانندست ؟

پیام من که رساند به یار مهر گُسِل ؟

که بر شکستی و ما را هنوز پیوندست

قسم به جان تو خوردن طریق عزت نیست

به خاک پای تو کان هم عظیم سوگندست

که با شکستن پیمان و بر گرفتن دل

هنوز دیده به دیدارت آرزومندست

خیال روی تو بیخ امید بنشاندست

بلای عشق تو بنیاد صبر بر کندست

عجب در آنکه تو مجموع و گر قیاس کنی

به زیر هر خم مویت دلی پراکندست

اگر برهنه نباشی که شخص بنمایی

گمان برند که پیراهنت گل آکندست

ز دست رفته نه تنها منم در این سودا

چه دستها که ز دست تو بر خداوندست

فراق یار که پیش تو کاه برگی نیست

بیا و بر دل من بین که کوه الوندست

ز ضعف ، طاقت آهم نماند و ترسم خلق

گمان برند که ( سعدی ) ز دوست خرسندست