یکی از شعرا یکدسته گل برای محبوب خود برد محبوب این شعر را برای او خواند :

   بگو ای عاشق صادق چرا گلدسته اوردی

                                  دل  بلبل شکستی  غنچه  را  دلخسته اوردی

  او در جواب گفت :

  نه بهر زیب  دستت ماه  من گلدسته  اوردم

                              به خوبی لاف می زد گل به پیشت ،بسته اوردم

گاه  شمع و گاه  گل  گه لاله  گه  پروانه ام     

                                                        آتشـم  ، داغـم ،  سـرا پا  عاشـقم   دیوانه ام

گرچه هرشب بزم خودراپرتوافشانم چوشمع 

                                                       غم  فراتر  باشد   از  شام  غریبان  خا نه ام

از کسی گر مهر بینم  جان  فشانم  بی  دریغ

                                                        هر کجا  شمع  وفا  روشن  شود  پروانه ام

شعله ام ، اما  نسوزم   جز وجود  خویش را

                                                        سرگشی ها می کنم با خود،عجب دیوانه ام

شب که  با یاد  تو در میخانه  جامی می زنم

                                                        سـر زند  خورشید  عا لمتاب  از  پیمانه ام

می کنم غا لب  تهی  ما نند  شبنم  ز ا فتا ب

                                                        گـر  در  امیزد   نگـاهم  با  رخ   جانانه ام

همچواشکی کزبن مژگان بسرغلتد  به خاک

                                                         هر  کجا  بر خاک  ره  افتم  شود کاشانه ام

جای  اسا یش  ندارم  جز  به  دلهای  خراب

                                                        گنجـم   و  پیدا  تـوانی  کرد   در  ویرانه ام

بس که دربزم حریفان باده می نوشم به دوش

                                                        می کشندم  چون سبو تا  خانه  از میخانه ام

تا د لم شد  اشنا  با  عشق  ان  بیگانه  خوی

                                                        جـز  نگاهـش  با   نگـاه  دیگران  بیگانه ام

بس که گفتم شرح گیسویش به شبهای  دراز

                                                        عمر من  کوته  شد  و  کوته  نشد افسانه ام

                                                                              « عبدالله الفت »

ی  که یک عمر شعار تو جفا کاری   بود            کاش یک ذره  تو را مهر و  وفاداری  بود

دوش  در حلقه  زلف  تو   گرفتاران   را            شرح  اشفتگی  و  رنج  و  گرفتاری   بود

جمع دیدم همه در او صفت حسن و جما ل           لیکن  افسوس که  ازمهر و وفا عاری  بود

دل میازار که  شد  زرد رخ  از باد خزان            لاله روئی که  در او خوی دل ازاری  بود

چشم  عیّار تو با  یک  نظرا فکند   به دام            هر که را شهره  دراین شهر به عیّاری بود

خواب دیدم که شدم دست دراغوش توکاش            کانچه  دیدم همه  در خواب به بیداری  بود

اختران   شاهد  حا لند  که  بی  ماه رخش            کوکب اشک زچشمم همه شب  جاری بود

شوق   جانبازی  پروانه  نگر کاندر عشق              قــدم   اول   پــروانــه   فــداکــاری  بـود

                                                                                  «قاسم رسا»

خیال انگیز و جان پرور چو بوی گل سراپائی

                                   نداری غیر این  عیبی ،که می دانی که زیبائی

من  از  دلبستگیهای  تـو   با    ائینـه  دانستـم

                                 که بر دیدار خود ای  تازه گل عاشقتر از مائی

به شمع و ماه حاجت  نیست بزم عاشقا نت را

                                  تو شمع مجلس افروزی  تو ماه  مجلس  ارائی

چه پرسی کز رخ  و قدت کدامین  خوبتر باشد

                                سراپا  ناز من  موزون ، چو شاخ گل سراپائی

منم ابرو توئی گلبن که می خندی چومی گویم

                                توئی مهر و منم اختر ،که می میرم چو می ائی

مـه   روشن  میان   اخـتران  پنهان  نمی ماند

                               میان  شـاخه های  گل  مشو  پنهان  که  پیـدائی

من  آزرده  دل  را  کس  گره از کار  نگشاید

                                مگر ای اشک غم امشب تو از دل عقده بگشائی