خزان شد از غم عشق  تو نو بهار جوانی

                   نها ل صبر و امیدم ، شکست  باد  خزانی

                   نه حالتی که  بگویم ،حکا یت شب هجران

                   نه طا قتی  که  بپوشم، زدوست راز نهانی

                   مرا به باغ چه حاجت،که د لگشاتراز اینی

                   تو را به ماه چه نسبت ،که  دلربا ترازآنی

                   کنم فدای تو جان را، گَرَم تو جان بپذیری

                   کنم  نثار تو د ل را، گَرَم  تو د ل  بستانی

                   در آتش  تو بسوزم ، گَرَم  تو شاهد بزمی

                   به  محنت  تو بسازم،گَرَم  تومونس جانی

                   ز درد عشق  چنانم ، که  چاره ای نتوانم

                   تو عاشقی  نکشیدی، که درد عشق بدانی

                  رساازآن لب شیرین،چو کوهکن نَکَنَد دل

                   روا بود  که  دلش را ، ز بند غم برهانی